1 πιναρός
πιναρός, ion. πινηρός, schmutzig; κόμη, Eur. El. 184; sp. D., πιναρὰν ὄψιν τεκταίνεσϑαι, Alc. 11 ( Plan. 196); auch in späterer Prosa, wie Luc. Tim. 1 Somn. 8.
Griechisch-deutsches Handwörterbuch > πιναρός
